میدانم این مشکل روانی است اما لذت بخشترین توجه برای من، توجهی است که در زمان بیماری جلب میکنم. نه اینکه وقتهای دیگر مورد توجه نباشم، اما انگار فقط برای جلب چنین توجهی استحقاق دارم و لاغیر. بدتر از همه این است که اگر بیمار شوم و به اندازه و شیوه ای که خودم لازم میدانم مورد توجه نباشد، آنوقت است که زمین و زمانم بهم میریزد، خشمگین، شکست خورده و عصبی میشوم.