نمیدانم از کجا فهمیدم شوهرم سیگار میکشد؛ به خودش گفتم از بویی که در عمق دهانش حس کردم، اما این نبود. شاید از این بود که دیدم در مورد خیلی چیزها راستش را نگفته، حدس زدم که احتمالا در این مورد هم راست نمیگوید. شاید خیل جوانهای سیگاری که دیده ام، باعث شد فکر کنم او با این سن و سال و شرایط به احتمال قوی یکی از همانهاست.
چهار ماهی از عقدمان گذشته بود، دقیقا یادم نیست که چه شد بحث به اینجا رسید که گفتم: من میدانم سیگار میکشی، من که بابات نیستم، من زنتم با من روراست باش. یک چیزی ته ته وجودم میخواست که انکار کند، میخواست که بگوید نه اینطور نیست. خودآگاهم سیگار کشیدن را ننگ نمیدانست و میخواست شوهرم من را محرم خودش بداند، ناخودآگاهم متأثر از تربیت سی ساله اولا نمیخواست باور کند که دروغ شنیده ام و ثانیا میخواست شوهرم خطایش! را انکار کند و از من هم خجالت بکشد، شاید که اصلا به خاطر من ترک کند. در پاسخ همه درگیری های ذهنی من، او فقط سکوت کرد.
اولین بار کی جلوی من سیگار کشید؟ یادم نیست. شاید آن روز که در کوچه برلن بر سر خرید لباس پاتختی بحث کردیم. چشمش به قیمتها عادت نداشت و دائماً از بازی یقه لباسها ایراد میگرفت. ماه رمضان بود و من از همه طرف تحت فشار بودم، رفتار او هم شدیدتر خسته ام کرده بود. مثل همیشه بحثمان در حد دو خط غر زدن من، سکوت و بی محلی او و بعد سکوت و بغض من بود. تشنه بودم، برایم آب معدنی خرید. توی ایستگاه اتوبوس نشستم و او پشت ایستگاه در پیاده رو ایستاد. فکر کردم نمیخواهد کنار من باشد. همیشه این طور وقتها احساس تنفرم مثل بخار دیگ جمع میشود و در سرم سوت میکشد. برنگشتم که نگاهش کنم. از خشم میخواستم گریه کنم. نمیدانم چه شد که دیدمش، داشت سیگار میکشید.از وقاحتش خشمناکتر شدم. گریه کردم؟ یادم نیست. شاید....
اولها فقط شب قبل از خواب یک سیگار میکشید و برای اینکه بویش اذیتم نکند مسواک میزد. بوی سیگاری را که بماند و با بوی بدنش قاطی شود دوست دارم، مرا یاد پدرم میاندازد. اما بوی دهانی که تازه سیگار کشیده خیلی تلخ و غریبه بود خصوصا وقتی با بوی خمیردندان مخلوط میشد حالم را بهم میزد. عمل پایش و ممنوعیت حرکت، باعث شد مسواک زدنهای بعد سیگار تمام شود و من البته ناراحت نبودم.
گاهی میخواستم من هم با او بکشم، مخصوصا آن موقعها که شاغل بودم و کار درب و داغانم میکرد. گاهی منعم میکرد و گاهی به شوخی میگفت بیا بکش!
شنبه شب اضطراب عجیبی داشتم. فردایش امتحان بی اهمیت کمکهای اولیه داشتم ولی مهمتر از آن آزمایش خونی بود که باید میدادم. آزمایشی که جوابش میگوید آیا آمادگی بچه دار شدن دارم یا نه. از اضطراب نمیتوانستم سر جایم بنشینم و دائماً در خانه قدم میزدم. خودش پیشنهاد کرد که بیا با من بکش! قبول نکردم چون ممکن بود نتیجه آزمایش را تحت تأثیر قرار دهد. نمیدانم، شاید یک وقت دیگر و یک جای دیگر تجربه اش کنم.
