یادم نیست اولین بار کی و کجا دیدمش، اما اولین برخوردمان سر امتحان ریاضی یک بود. شلوار کبریتی گشاد قهوه ای و پلوور از مدافتاده اش به قد بلندش زار میزد. سر امتحان هم سعی داشت از من تقلب کند، سرش را تا نزدیکی سینه ام آورده بود و خم شده بود روی ورقه ام. اولین بار بود که پسری تا این حد به من نزدیک میشد. اعتراف میکنم که از وقاحتش بدم نیامد گرچه تظاهر میکردم که خوشم نیامده است.
همیشه از پسرهای سبزه ریزنقش خوشم می آمد، آن هم از نوع عینکی اش. همین خصوصیات کافی بود که از او هم خوشم بیاید، ولو اینکه جزء بدتیپترین ها باشد. شاید بدتیپی آن روزهای خودم، نوعی همذات پنداری در من ایجاد میکرد. آن روزها وضع بابا اصلاً خوب نبود و من مجبور بودم همان لباسهایی که از قدیم داشتم بپوشم؛ بر خلاف همکلاسی های ترم اولی ام که به مناسبت ورود به دانشگاه نونوار کرده بودند. بعدها فهمیدم که او وضعش از من هم بدتر بوده است. پدرش را از دست داده بود و خودش سرپرست خانوار بود. در بانک کاری برای خودش پیدا کرده بود. به خاطر شرایط خاصش توانست ترم سوم رشته اش را عوض کند و رشته ای را بخواند که برای کارش مناسبتر بود.
بعد از شاغل شدنش وضع ظاهری اش خیلی بهتر شد. لباسهای بهتر، قاب عینک بهتر و حتی گوشی موبایل بلوتوسدار (که آن وقتها خود موبایل هم اینقدر فراگیر نبود). قد بلند، شانه های پهن، بدون هیچ برآمدگی ناهمگون، اندامش بی نظیر بود و این لباسهای تازه خیلی برازنده اش بود. واقعاً خواستنی بود، خصوصاً اینکه از آن پسرهایی نبود که خودش را توی دست و پای دخترها بیاندازد. کم دانشگاه می آمد و کم میدیدمش ولی مطمئن بودم او هم به یاد داشت که من همانی هستم که ترم اول از روی دستش تقلب کرده بود. فقط گاهی نگاهی بود و دید زدنهای از دور، آن روزها همین کارها ارضاءم میکرد.
آن روزها تو دفترهایم ازش با عنوان طوسی یاد میکردم، چون در لباس پوشیدنش از رنگ طوسی زیاد استفاده میکرد. امروز دنبال اسمش در اینترنت گشتم، چیز دندانگیری پیدا نکردم.خوش باشی طوسی.
جالب بود . خوشمان آمد