طرفای ما یه مثل قدیمی هست که میگه »سگ بومی، بِه از آخونـد غریبه»
شاید فکر کنید این یه جور توهینه به ساحت آخونـد، ولی سخت در اشتباهید؛ اتفاقاً میخواد بگه آخونـد خیلی خوب و عزیز و محترمه، اما با همه خوبی و عزتش وقتی پای انتخاب بین خودی و غریبه باشه در کمال احترام ما سگ خودمونو به اون ترجیح میدیم. پارادوکس عجیبی در این مثل هست که شناخت عمیقی از فرهنگ دهاتیهای مناطق مرکزی ایران میده.
همه مرغی جا میره
لاکِپُشت صحرا میره
یعنی وقت غروب که همه مرغها به لانه شان برمیگردند، لاکپشت تازه برای گردش راهی صحرا میشود. من نمیدانم که این گزاره یک حقیقت علمی است یا خیر، اما یزدی ها این مثل را برای کسانی به کار میبرند که خیلی دیر و بعد از وقت معمول به یاد شروع کاری میافتند. مصداق بارزش هم خودم هستم که حالا که تلگرام در شرف فیلتر شدن است یادم آمده از خودم کانال در کنم!
یعنی به خاطر وجود پشه، از خیر خوابیدن روی بام و لذت از هوای آزاد صرف نظر نمیکنند بلکه یه پشه بند میزنن و به کار خودشون ادامه میدن.
پیام: پایداری در برابر عوامل بازدارنده و دست نکشیدن از هدف.