چنین که دست تطاول به خود گشاده منم

در اوج بی‌حوصلگی هستم، معاشرت میخواهم و معاشر دلخواه ندارم. جوشهای صورتم چند وقت است که باز به من سر میزنند و مجبور شده‌ام باز قرصهای آنتی‌تستسترون مصرف کنم. قرصها را که میخورم، خوبی‌اش این است که دیگر تمایلی به سکس ندارم و سرخورده نمی‌شوم؛ بدی‌اش هم این است که تمایل به هیچ چیز دیگری هم ندارم. چه موجود مسخره و بی‌صاحب مانده‌ای است آدمیزاد، با ترشح چند قطره هورمون و چند تا قرص ضد هورمون از این رو به آن رو می‌شود. هی دست و پا می‌زند کنترل چیزها را به دست بگیرد، هی یک ورش را می‌گیرد و می‌بیند ای بابا از ور دیگر زد بیرون! به هر سختی و ناخواستنی که بود صبحی باز خودم را کشاندم و تا باشگاه بردم. آنجا که می‌روم، خانم پنه‌لوپه‌ی درونم باز فرمان را توی دستش می‌گیرد، با همان لحن جدی یک ابرویش را بالا می‌اندازد و قاطعانه می‌گوید: خانمِ مرضیه، به هر ترتیب الان شما اینجایید و از شما انتظار می‌رود حداکثر تلاشتان را در جهت پرورش اندامتان انجام دهید. و مرضیه، همان مرضیه‌ی بدبختی که نمیداند اندام زیبایش قرار است به چه دردش بخورد، طنابهای محکم تی‌آرایکس را با فشار به سمت خودش میکشد، شکمش را منقبض میکند، طنابها را به زیر بغلش هدایت میکند و روی پنجه‌ی پا بلند میشود و حرکتهایش را می‌شمارد. می‌تواند به جای ده‌تا هشت تا بزند، مربی از کجا می‌خواهد بفهمد؟ اما خانم پنه‌لوپه‌ حواسش هست. چه طور ‌می‌‌شود او را خفه کرد؟ این خانم پنه‌لوپه هم از آن سگ‌جان‌های روزگار است. حتی بعد از آن سه شبانه روزی که مرضیه‌ی بدبخت لب به غذا نزده بود و داشت از درد دندان و گرسنگی و حس عمیق بدبختی توی آن خیابان نکبت عباسپور گریه می‌کرد، خانم پنه‌لوپه نگذاشت دستمال دماغی‌اش را توی باغچه و پیاده‌رو بیاندازد. دستمال‌ها را همانجور توی مشتش نگه داشت تا اتوبوس از میدان ونک به پایانه آزادی و او به سطل آشغال برسد. حالا هم که در اوج بی‌حوصلگی نمی‌گذارد بچه‌ها شام و نهار نداشته باشند و جورابهای کثیف بپوشند. نمی‌دانم، شاید بودنش بهتر از نبودنش باشد، در هر حال او هست، قوی‌، سختگیر و نابودنشدنی.