ساعت ۲۲:۲۰

در یکی از سختترین برهه‌های زندگی‌ام هستم، سخت از لحاظ اینکه باید ساعتها کار کنم بدون هیچ استراحتی. کار هم که می‌گویم دقیقا منظورم کار یدی است. همه چیز به هم ریخته، از بدنم بگیر تا خانه‌ام. می‌خواستم یک ماه مرخصی بدون حقوق بگیرم که موافقت نشد. باید صبحها بروم سرکار، ظهرها بیایم نهار کارگر و بنا را بدهم، عصر کثافتکاری‌هایشان را پاک کنم و تازه دو تا بچه هم که به قوت خود باقی هستند. جداً اذیت میشوم، بدتر از همه اینکه بدنم طبق معمول سر ناسازگاری دارد. هیچ وقت نفهمیدم چه مرگش است؟ چرا وقتی بیشتر لازمش دارم کمتر به کارم می‌آید. نمیدانم امروز چند تا مسکن خوردم، دو تا یا شاید سه تا. الان هم یکی خوردم. احساس میکردم کمرم مثل شیشه‌ای که سنگ خورده باشد وسطش، دارد از وسط میشکند، یه جوری که تکه‌هایش بپاشد به اطراف! خوب شد همسرجان بچه‌ها را برد و خواباند. واقعا در این وانفسا حوصله قصه خواندن و یر و کله زدن با این دو تا وروجک را ندارم. اینطور وقتها که توجهم به آنها کم می‌شود بدتر سر لج می‌افتند و خرابکاری می‌کنند که توجه جلب کنند. فایده ندارد، بلند شوم بروم. 

۲۲:۲۷

پ.ن. 

دیشب بعد از این یادداشت داشتم رخت از این دنیا بر می کندم که همسر جان به یک لیوان چای نبات عزرائیل را کیش و مات کرد. واقعا بدنم جواب این حد از کار و تلاش را نمی دهد.