000927

فکر نمیکردم یه روز مربای آلبالو (معشوق ازلیم) رو بخورم فقط برای اینکه ضعف نکنم، بی هیچ لذتی. کلا همه زندگیم شده فکر نمیکردم اینجوری بشه، فکر نمیکردم اونجوری بشه. یه آدمی مثل من که حتی تو خواب هم داره فکر میکنه (فکرای صدهزار تا یک غاز) همیشه فکر میکنه فکر همه چی رو کرده. بالاخره من زمان فکر کردنم از زمان کار دیگه کردنم بیشتره و شاید بیراه نباشه که اینطوری فکرکنم، مخصوصا اینکه به کرات تو زندگیم لحظاتی پیش میاد که  من از قبل فکر همه چی رو کرده ام، بر خلاف کسانی که قبل یا بعد من تو شرایط مشابه من قرار گرفتن یا میگیرن. (چه متن کیری-فکری شد، همه ش فکر کردم کنم میکنم کرده ام...) حالا همه اینها رو گفتم که بگم من حتی به خودم هم عادت ندارم و دائماً از کارهای خودم تعجب میکنم و این همه چالش داشتن با خودم، خسته م میکنه. چند روز پیش تو توییتر نوشتم از وقتی یادم میاد (پنج-شش سالگی) از زندگی  -از خودِ خودِ زندگی بدم میومده و حالا بعد این همه سال دیگه واقعا خسته ام و نمیدونم چرا تموم نمیشه؟ یه سری آدم هستن که بر خلاف من زندگی رو دوست دارن، فرقی نمیکنه سخت باشه براشون یا آسون. اینها خود زنده بودن، چشم باز کردن و نفس کشیدن رو دوست دارن. من اما هیچ وقت این طور نبوده ام. یک چیزی که به تجربه متوجه شده ام اینه که نباید با این آدمها بحث کنم. دنیای این آدمها به مراتب خوشرنگتر و خوشبوتر از دنیائیه که من میشناسم. به قول دوستی انگار سنسورهاشون با مال ما فرق داره. گاهی که حالم خوبه و هورمونهام یادشون میره برینن به اعصابم، میتونم برای لحظاتی گذرا حس و حالشون رو درک کنم ولی اونا شاید هیچ وقت نتونن بفهمن از خواب بیدار شدن و ناراحت شدن از اینکه هنوز تموم نشده یعنی چی. در تمام زندگیم فقط دو-سه سال اول بعد از تولد بچه هام دلم میخواست شب که میخوابم صبح چشمام رو باز کنم چون فکر میکردم این دو تا بچه به من احتیاج دارن، فکر میکردم اگه من نباشم کار اینا تمومه یا حداقل خیلی سختی میکشن. الان دیگه نگران اونها هم نیستم. میدونم من نباشم اونا بالاخره یه جوری (حتی شاید با کیفیتی بهتر از الان) زندگیشون میگذره. من واقعا تو این دنیا کاری ندارم. شاید باید رویایی میداشتم، آرزویی، هدف که لقمه بزرگتر از دهانمه. اما ندارم. هیچ وقت نداشته ام. 

پ.ن.

شاید باید دوباره بزام :))