000823

من عاشق روتین هستم، عاشق این که هر روز صبح یک ساعت خاص ازخانه خارج شوم و یک تعداد آدم را که آنها هم هرروز یک ساعت خاصی در مسیر من هستند ببینم. مثلا آن راننده تیبایی که هنوز دلش نیامده چوب پنه روی در ماشینش را بکند، انگار سر خیابان منتظر من ایستاده و وقتی از او  میخواهم نگه دارد میگوید خودم میدانم، حس میکنم خیلی از من خوشش می آید چون من در ماشین را آرام میبندم. یا نانوایی لواشی که وقتی میبیند دارم نزدیک میشوم،  یک دانه نان سهم روزانه ام را میگیرد جلوی دخل تا برسم. اینها به من حس زنده بودن می دهند، حس اینکه یک جایی توی این دنیا اشغال کرده ام، که اگر نباشم نبودنم توسط این آدمها دیده میشود. میدانم که پوچ است، میدانم که اگر نباشم حداکثر یک هفته یادشان می ماند که من نیستم، ولی همین هم خوب است، همین هم از هیچی بهتر است. از اینکه در خانه بنشینم و هی جای انگشتهای بچه ها را از روی دیوار و کابینت پاک کنم خیلی بهتر است. من به خودم زحمت میدهم، هر روز صبح میوه های میان وعده بچه ها را با حوصله پوست میکنم و توی ظرفشان میگذارم، بعد با هزار ناز از خواب بیدارشان میکنم، اداهایشان را برای دستشویی رفتن و صورت شستن و آماده شدن به جان میخرم، خودم هول هولکی لباس میپوشم و راه میافتم و تا ظهر سخت کار میکنم و با بیشعوری ارباب رجوع و بی ملاحظگی کارفرما کنار می آیم، ظهر که شد هول هولکی خودم را دم مهدشان میرسانم. باز هم با اداهای خسته ام، کوله م رو تو بیار، بریم پارک تاب بخوریم، رزانا بی ادبه موهامو کشید، چرا نمیریم فروشگاه پاستیل بخریم؟... کشان کشان خودمان را به خانه میرسانم، جورابها  و ماسکهای بچه ها را میگذارم کنار روشویی که بشویمشان، دستهایشان را میشوم، روپوشهایشان را تمیز میکنم و به جالباسی می آویزم، ظرفهای میوه شان را توی ظرفشویی میگذارم، نهارکی میخورم و بچه ها را میخوابانم و تند تند کارها را رو به راه میکنم چون دوباره فردا صبح باید همان کارها را تکرار کنم، فقط برای همین که بتوانم سر آن ساعت مشخص بیرون بیایم و کسانی را که هر روز میبینم باز ببینم. بالاخره آدم باید یک جوری با پوچی زندگی کنار بیاید و من اینجورش را بلدم.