به مناسبت تقارن نامیمون کرونای دلتا و محرم، و حضور پرشور ملت همیشه در صحنه، بد ندیدم اندکی هم بنده در این باب افاضات بفرمایم. 

نکته اول ربطی به لامذهبیم نداره، حتی زمانی که عاشقانه هیئت میرفتم هم نظرم همین بود که محرم و کارناوالش سااااااالهاست هیچ ربطی به اعتقادات مذهبی نداره. غالب اعمال و رفتار این شبها و روزها یه چیزی شبیه بقیه کارناوالهای دنیاست، اونایی که میریزن تو کوچه ها و همه جا رو مشکی میبندن و لباس مشکیای نو میپوشن و موهاشون رو مدلدار میزنن و ... حداقلی از اعتقاد رو هم ندارن. محرم فقط براشون فرصت ابراز وجوده، حتی فرصت جفت‌یابی. تو مملکتی که نه جشن مردمی وجود داره، نه فستیوالی، نه هیچ کوفت دیگه ای که آدما بتونن بریزن بیرون و با هم بودنشونو حس کنن، مردم برای رفع نیازشون رو میارن به محرم و عزاداری دسته جمعی. تو این جو مسمومی که حاکمیت ساخته هر باهم‌بودنی  شکل و فرم اعتقادی -ترجیحا همراه با حزن و اندوه- نداشته باشه قابل ادامه دادن نیست، پس مردم فستیوال سالانه‌شون رو اعتقادی میکنن که بتونن ادامه اش بدن. شاید فقط 10درصد حاضران در اون مراسم فقط و فقط از روی اعتقاد به امام سوم شعیان و سرگذشتش اومده باشن، شاید از هر ۱۰۰ نفر یه نفر بدون توجه به دسگران فقط میاد که عزاداری کنه. اینو کسی میگه که همه جور مجلسی رفته، تو تهران و قم و شهرری و مشهد و یزد قیمه نذری خورده، از هیئتهای خونگی که تکیه رو با فرش اتاقشون پوشوندن تا هیئت حاج! سعید! حدا.دیان! که تو ملک غصبی مصادره‌ای برگزار میشه.

نکته دوم اینکه تو این مجالس برگزارکنندگان به حاضران القا میکنند که حضورشون نه تنها تصادفی نیست که حتی به اراده خودشون هم نیست، بلکه مجموعه از عوامل در یک دستگاه ذی‌شعور کنار هم قرار گرفتند تا اونها توفیق! حضور پیدا کنند؛ توفیقی که نصیب هر کسی نمیشه. نتیجه مستقیم این حرف اینه که حاضرین در این مجالس عن خاصی هستند و آدمیزاد هر کاری «هر فاکینگ کاری» میکنه که خاص باشه و چه کاری راحت‌تر و به صرفه‌تر از نشستن در تکیه و به سر و سینه کوبیدنی که به شام ختم میشه؟

بله عزیزان درک این مردم از همه جا مونده و از همه در رونده که ول‌کن معامله امام حسین نیستن برای اهالی فجازی سخته ولی نه برای مایی که یکی از همونا بودیم و به ناچار هنوز هم هستیم.