بعد از پنج ماه پراکنده کاری، داستانک جدیدم شد همونی که میخواستم، ولی میلی ندارم که بدم به دیگران که بخونندش چون احتمالا از نظر بقیه یک مشت دری وری بیش نیست. ترجیح میدم خودم در تنهایی خودم بخونمش و فکر کنم چه جالبه! حوصله نقد و نظر هیچ کسو ندارم. حتی حوصله تعریف و تمجیدهای آبدوخیاریشونم ندارم. دارم میمیرم از خستگی ولی حوصله اینم ندارم که این حوله وامونده رو بکنم و یه چیزی بندازم تنم و بگیرم بخوابم . فقط حوصله ور زدن تو این وبلاگ لکنته رو دارم،اونم تا خود صبح.
کوتاه و عالی
شما سلیقه ت رو به یه دکتر نشون بده
هار هار هار
یه سکانس داره فیلم نیمه شب در پاریس وودی آلن که محشره بنظرم (هر چند خود این فیلم محشر بود اصلن) وقتی گیل به همینگوی میگه داستانم رو بخون و اون در جواب به گیل میگه رمانت مزخرفه. میگه تو که هنوز رمانم رو نخوندی. همینگوی میگه خب من نویسنده م باید بهت بگم نوشته ت آشغاله چون اگه خوب باشه رو دست من بلند میشی. پس نخونده بهت میگم مزخرفه.
قطعن شما از چیزی که نوشتی و حتا اراده کردی که بنویسی و نترسی خیلی از اونهایی که سرتاپا ادا هستند جلوتری.
موفق باشی نویسنده ی جوان
ممنون از قوت قلبی که دادی
بحث جلوتر و عقبتر بودن از دیگران نیست
من 25 ساله دارم مینویسم، از قطعه ادبی و شعر و خاطره بگیر تا قصه و فیلمنامه.اما همیشه فکر کرده ام که نوشته هام مزخرفه، به این معنی که اگر نوشته من باشه یا نباشه فرقی به حال این دنیا نداره. شما یه غزل از حافظ یا سعدی که میخونی حس میکنی چه چیز خوبی رو تجربه کردی. یا حتی از حسین منزوی یا فاضل نظری؛ هی دلت میخواد با خودت زمزمه کنی دو چشم داشت دو سبزابی بلاتکلیف.... خلاق بودن یعنی این تاثیرگذاری، نه کیلو کیلو شعر و داستان بیرون ریختن. من هیچ وقت نتونسته ام یک چیز خاص به دنیا اضافه کنم. این منتهای آرزوی منه که اصلا در خودم نمیبینم بهش برسم.