در اتاق خوابو باز میکنم و با بچه ها سه تایی میپریم رو تخت که باباشونو بیدار کنیم. صداش میکنیم ولی از جاش تکون نمیخوره. عادت روزهای تعطیلمون همینه که وقتی من اجازه دادم -بسته به کار و برنامه اونروز- بچه ها بریزن توی اتاق خواب و اونقدر بهش ور برن تا هوشیار بشه. خودم چند وقت است قاطی این بازی -که هنوز واسه بچه ها جذابه، نمیشوم. وقتی میبینم سر و صدا فایده نداره، از شونه هاش میگیرم و به زور و زحمت میچرخونمش به طرف خودم. لاغر به نظر میرسه ولی استخواناش پُره و وقتی شل میخوابه حسابی سنگین میشه. چشماشو باز نمیکنه، هیچ واکنشی نداره. دستمو رو گونه ش میذارم و با انگشت شصت پلک راستشو بالا میبرم. مردمک چشمش تو چشمخانه میگرده و باز میره پشت پلک قایم میشه. درست چسبیده به حلقه دور مردمکش یه لکه قهوه ای داره، انگار ظرف عسلیش ترک خورده باشه و نشت کرده باشه. میگم: "عه! خیلی وقته این لکه قهوه ای رو ندیده م." یاد روزهای اولی میافتم که کنارش دراز میکشیدم و دنبال نشونه های طبیعی بدنش میگشتم. آبان که بیاد دو سال میشه که توی این آدم دنبال هیچی نگشته م، همونی که اون روز تو گوشیش پیدا کردم واسه همه عمرم بسه. گذشته اون روزهایی که فکر میکردم اگه کنارش بخوابم و به موهاش ور نرم، کم کاری کرده م. فکر میکردم اگه بهش پشت کنم و حوصله نوازش نداشته باشم مدیونش میشم، یا فکر میکردم نخوابیدن رو تخت مشترکمون یه خیانت خفیفه. دیشب زیر دوش داشتم بدیهاشو تو ذهنم ردیف میکردم ولی الان که تنم به تنش چسبیده، حس میکنم ازش بدم نمیاد. میشه یه عمر بی دردسر کنارش زندگی کرد. این روزها تو رابطه مون دنبال رنگ و معنی نمیگردم، رها کرده م. بچه ها و من رو با هم توی بغلش میگیره و فشارمون میده. با هم جیغ میکشیم و میخندیم؛تو این لحظه و این موقعیت تصویر آرمانی یک خانواده ی خوشبختیم. فکر میکنم بچه عین آرده که وقتی بریزی رو خمیر ورنیومده ی زندگی، دیگه به دستت نمیچسبه و میشه چونه گرفت و به تنور چسبوندش. گیرم که حاصل کار جای نون، فطیر بشه؛ همیشه نفخ داری ولی از گرسنگی نمیمیری.
فصل اول داستان خوبی بود
اینا واسه شما داستانه
واسه ما خاطره است