از تابستان 94 تا زمستان 62

نمیدانم چه چیز دوباره دُم کابوسهای ناتمام مرا جنبانده، باز هم اسیر بی خوابی و بدخوابیم. گمان میکنم رمانی که دارم میخوانم بی تأثیر نیست: «زمستان 62» از اسماعیل فصیح. کل داستان شرح بازه زمانی مذکور در عنوان است و تعدادی داستان فرعی. قهرمان این کتاب هم مثل اغلب کتابهای نویسنده، جلال آریان است و نقل او را میخوانیم از آنچه دیده و حس کرده است. حال و احوال جلال آریان درگیرم کرده، انگار هر روز به او نزدیکتر میشوم. اولین کتابی که از فصیح خواندم «شهباز و جغدان» بود. میخکوب کتاب بودم و مثل خیلی از کتابهای دوره نوجوانی، این را هم مخفیانه میخواندم. عاشق شخصیت جلال شدم و فانتزی آن سالهایم آشنایی و ازدواج با مردی مثل جلال بود. کم کمک که مذهبی غلیظ شدم، شخصیت جلال از دایره تنگ اعتقاداتم بیرون ماند. امروز اما، باز هم با عشق میخوانمش. 

از اصل موضوع دور نشویم. گاه بسیار متأثر میشوم از آنچه در کتاب نقل شده، مشابه بعضی هایشان را قبلاً هم خوانده، شنیده و یا در فیلمها دیده ام، اما برخی به راستی تازه است. برای منی که ریشه های کودکیم در خاکهای برخاسته از انفجار موشکها سست شد، جنگ نمیتواند مقدس باشد. بر خلاف بعضی از همسالانم، من هیچ خاطره ای از آن روزها ندارم، ناخودآگاهم نمیخواهد چیزی به یاد بیاورد و من به او حق میدهم. اما خودآگاهم آگاهی بیشتری میخواهد، پس علی رغم عذابی که میکشم، خواندن رمان را ادامه میدهم. دل خوش میکنم به شوخی های گاه گاه جلال، که البته مثل همیشه خوشمزه نیست و این اقتضای شرایط است. "(آبادان) عروس شهرهای خوزستان خالی و خراب و سوت و کور و عملاً بر باد رفته است...عین عروسی است که نیمه شب زفاف لختش کرده باشند، موهایش را تراشیده باشند، چشمهایش را از حدقه درآورده باشند، پوست صورتش را غلفتی کنده باشند و ولش کرده باشند وسط دود و خاک و مه -جلوی سگهای تازی...."