هشدار!
ادامه مطلب ممکن است برای بعضی ها دلخراش و نامناسب باشد؛ اگر به واژه مرگ و مرده حساسیت دارید، از خواندن آن صرف نظر کنید.
چیزی از ازدواج پدر و مادرم نگذشته بود که پدربزرگ مادرم فوت میکند. قرار میشود که جنازه را با آمبولانس از تهران به مسگرآباد برای دفن ببرند. گویا از قدیم هم روال همین بوده که یک نفر از نزدیکان متوفی کنار دست راننده آمبولانس بنشیند و یک نفر عقب کنار جنازه باشد. در آن حال و احوالی که هیچ کس جرات نشستن کنار جنازه را نداشته پدر من -که تازه داماد جوان خانواده بوده، داوطلب این کار میشود. یکی دو نفر از ریش سفیدها پدرم را کنار میکشند و از او میپرسند: فلانی مطمئنی میخواهی این کار را بکنی؟ از مرده نمیترسی؟ پدرم در جواب میگوید: "این پیرمرد وقتی زنده بود هم زورش به من نمیرسید، حالا که مرده! مرده ها که با کسی کاری ندارند، باید از زنده ها ترسید!"
از اولین باری که در کودکی این خاطره پدرم را شنیدم، به نظرم رسید که حرف و استدلالش درست است و مرده ها ترس ندارند ولی از خودم مطمئن نبودم که اگر روزی با بدن بی جان یک انسان مواجه شوم، ترس برم ندارد. عاقبت چند روز پیش این اتفاق را پشت سر گذاشتم و با چشم خودم دیدم که مرده ها ترس ندارند. بار اول زمانی بود که مرگ مغزی خواهزاده ام اعلام شد. بالای تختش رفتم، دستگاه ها هنوز وصل بودند و بدنش را وادار به ادامه علائم حیاتی میکردند. لای پلاکهایش کمی باز بود، مثل همیشه که همین طور میخوابید، مثل خودم و خواهرم که همیشه وقتی خوابیم لای پلکمان باز میماند. دستش را گرفتم، دست سفید ورم کرده اش سرد بود، مثل آدمی که زیر باد کولر بدون روانداز خوابش برده باشد. بار دوم زمانی بود که غسل و کفنش انجام شده بود، بدن ظریفش ورم کرده بود و چند برابر شده بود. به زن غسال کمک کردم تا گره بالای سرتاسری را باز کند. کنارش ایستادم و به صورتش نگاه کردم. چشمانش بسته ی بسته ی بسته بود، بی آزار و به طرزی باورنکردنی آرام بود.
پدرم راست میگفت، مرده ها ترس ندارند، باید از زنده ها ترسید.
تسلیت می گم مرضی خانم
ممنونم