بیست سال پیش دردهای شدید معده و مشکلات گوارشی داشتم. طی ده سال و بعد از ملاقات دکترهای زیاد و آزمایش و دارو های مختلف نهایتاً داروها رو بیخیال شدم و فقط سعی کردم با جهاز هاضمه‌م مدارا کنم. همون موقعا یه دکتر سالخورده‌ی بی‌نظیر داشتم که خیلی چیز ازش یاد گرفتم. یه بار یه سری دارو بهم داد که وقتی میخوردم علائمم تشدید میشد. رفتم گفتم آقا این چرا اینجوریه؟ گفت طبیعیه، از هر ده نفری که دارو میگیره برای 8تاشون نتیجه مورد انتظار (با شدت و ضعف متفاوت) حاصل میشه، برای یکیشون هیچ اثری نداره و برای یکیشون اثر معکوس داره. حالا تو جزو اون ده درصدی. من اون موقع افسرده بودم و اشکم دم مشکم بود و از اینکه جزو اون ده درصد کذایی خلاف رود شناکننده بودم بغض کردم ولی دکتر فقط لبخند میزد. پرسیدم چرا؟ گفت دخترم ما خیلی چیزها رو نمیدونیم و باز لبخند زد. از نظر من اون دکتر خدای به روز بودن و دونستن بود و حالا با لبخند میگفت نمیدونم. اون آرامش شکوهمندش در اون لحظه باعث شد به این نتیجه برسم که اساساً پزشکی برای شفا بخشیدن نیست، برای زنده نگه داشتنه و نباید بیش از این ازش انتظار داشته باشم؛ باید با درد کنار بیام تا وقتی که کشنده نیست.