پنج سال از رفتن خواهرزاده‌م میگذره و من امروز صبح هر چی فکر کردم نتونستم اون طرز خاص «خاله خاله خاله» گفتنش رو به یاد بیارم. اون اوایل هر وقت یادش میافتادم صداش تو گوشم بود، انگار رو به رومه و داره صدام میکنه. چقدر زشت و بی‌رحم و کثافته این دنیا. تنها دلخوشیم دیدن هفتگی مربی نقاشی بچه‌هاست، چهره‌ش و روحیاتش خرده شباهتی به خواهرزاده‌ی من داره. یه گوشه‌ی کلاس مینشینم و به صورت کشیده و استخوانیش زل میزنم، به حالتهای پسربچه‌طورش و به صداقت و صبوریش. کاش از اینابی بودهl که سر قبر مینشینند و درددل میکنند ولی من وقتی میرم قبرستون عصبانی میشم، دلم میخواد یه گرز بردارم همه سنگ قبرها رو بشکنم. از فکر اینکه آدمها بخاطر تسکین این رنج بزرگ - میرائی و هیچ بودگی بشر-  چنین نظام الهیاتی برپا کردk، پر از خشم و تحقیر میشم.