کج‌راه

قصه‌هایم خاطره و خاطره‌هایم قصه می‌شوند.

کج‌راه

قصه‌هایم خاطره و خاطره‌هایم قصه می‌شوند.

961219


آدمها از بچگی یاد میگیرن بترسن و پنهانکاری کنن. کم کم این ترس و پنهانکاری در ترکیب با جامعه پذیری، برای هر آدم ماسکی نامرئی میسازه که همیشه و همه جا رو صورتشه. هر چی ترسها و ضعفها و تربیت سختتر باشه، این ماسک سنگینتر و ضخیمتر و غیرواقعی تر میشه. اما وقتی همون آدمها احساس امنیت کنن، بی هوا ماسکشونو برمیدارن و با عجله هر چی تو دلشونه میریزن بیرون. یه زمانی به طرز عجیبی بدون خواستِ آگاهانه، برای مخاطبینم فضای امنی ایجاد میکردم و در اون فضا  از رازها و ناگفته هاشون باخبر میشدم. چنین موقعیتی شاید برای بعضی ها خیلی جذاب باشه ولی برای من نبود، تلخ بود و اغلب دردآور، حتی بعضاً مشمئز کننده؛ پس به مرور یاد گرفتم بخاطر آرامش خودم آگاهانه از ایجاد اون فضای امن پیشگیری کنم. البته هنوز هم گاهی پیش میاد....

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد