گاهی به واژه ای که میرسم، پرت میشوم به سیزده سالگی،

صدای دو تار در سَرم میپیچد،

و آوای مرد خراسانی:

مرا نه سر نه سامان آفریدند

پریشانم پریشان آفریدند

پریشان خاطران رفتند در خاک

مرا از خاک ایشان آفریدند

و باز زخمه دوتار....و دو تار.... و دوتار....