کج‌راه

قصه‌هایم خاطره و خاطره‌هایم قصه می‌شوند.

کج‌راه

قصه‌هایم خاطره و خاطره‌هایم قصه می‌شوند.

سلام بر سی و دوسالگی

نوجوان که بودم، صبر برایم واژه غریبی بود. وقتی میخواستم فقط میخواستم. گفتگو، تقلا، پرخاش، فریاد... همه ی راه ها را امتحان میکردم و اغلب نمیرسیدم -لااقل آن موقع که میخواستم نمیرسیدم. آه از آن همه نرسیدنها و دیررسیدنها...

حالا اما صبر جزئی از زندگی من است، بخشی از برنامه ریزیم. صبر گاهی شیوه تربیتیم میشود، گاهی آخرین امیدم. عمر که میگذرد جسمت تحلیل میرود اما روحت قوی میشود. میفهمی آغازها و پایانها اغلب آنجایی نیست که تو فکرش را میکردی. هنوز هم به خیلی چیزها فکر میکنی، هنوز هم خیلی چیزها میخواهی، اما صبر میکنی. عمر که میگذرد آرام میشوی. 

نظرات 1 + ارسال نظر
Baran چهارشنبه 10 خرداد‌ماه سال 1396 ساعت 10:42 ق.ظ http://haftaflakblue.blogsky.com/

اوه.خداوند صابرین را دوست دارد

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد